Auf, auf zum Kampf

Auf, auf zum Kampf

ok. 1870-1924

Auf, auf zum [E]Kampf, zum Kampf!
Zum Kampf sind wir ge[A]boren
Auf, auf zum [E]Kampf, zum Kampf!
Zum Kampf sind wir be[A]reit

/Dem Karl Lieb[A]knecht,
dem haben wir’s gesch[E]woren,
Der Rosa Lu[A]xemburg reichen wir die [E]Hand/x2

Es steht ein Mann, ein Mann!
So fest wie eine Eiche!
Er hat gewiß, gewiß
Schon manchen Sturm erlebt!

/Vielleicht ist er schon morgen eine Leiche,
Wie es so vielen Freiheitskämpfern geht/x2

Wir fürchten nicht, ja nicht!
Den Donner der Kanonen
Wir fürchten nicht, ja nicht!
Die grüne Polizei
/Den Karl Liebknecht, den haben wir verloren,
Die Rosa Luxemburg fiel durch Mörderhand/x2

Auf, auf zum Kampf, zum Kampf!
Zum Kampf sind wir geboren
Auf, auf zum Kampf, zum Kampf!
Zum Kampf sind wir bereit
/Dem Karl Liebknecht, dem haben wir’s geschworen,
Der Rosa Luxemburg reichen wir die Hand/x2


Melodia i część tekstu Auf, Auf zum Kampf były już znane w 1870/1871 r. Śpiewali ją żołnierze podczas wojny niemiecko–francuskiej, jednak wówczas mówiła o wierności wobec cesarza Wilhelma i odwadze żołnierzy. Tekst odnoszący się do Róży Luksemburg oraz Karla Liebknechta został napisany najprawdopodobniej pod koniec drugiej dekady XX w. W pierwszej wersji stworzonej na potrzeby KPD (śpiewnik KPD z 1920 r.) nie ma jeszcze mowy o zamordowaniu Róży Luksemburg i Karla Liebknechta, są oni jednak wymienieni w refrenie zamiast cesarza Wilhelma. Przypuszczać więc można, że wersja ta powstała przed 15 stycznia 1919 r. Tekst śpiewany obecnie (i jego pochodne) pojawia się dopiero w 1924 r. i jest, najprościej rzecz ujmując, wezwaniem do walki, wyrazem odwagi oraz wierności wobec zamordowanych założycieli.

КАТЮШA (Katiusza)

КАТЮШA

(Katiusza)

słowa: Michaił Isakowski
muzyka: Matwiej Blanter
1939

[Am]Rascwietali jabloni i [E]gruszy,
Paplyli tumany nad rie[Am]koj;
Wycha[Dm]dzila na bierieg Ka[Am]tiusza,
[Dm]Na wy[Am]sokij [E]bierieg, na kru[Am]toj.

[Am]Wychadzila, piesniu zawa[E]dzila
Pra sciepnowa, sizawo ar[Am]la,
Pra ta[Dm]wo, katorowo lu[Am]bila,
[Dm]Pra ta[Am]wo, czji [E]pisma bierie[Am]gla.

Oj, ty piesnia, piesienka diewiczja,
Ty lici za jasnym soncem wsljed,
I bajcu na dalniem pagraniczij
At Katiuszy pieriedaj priwjet.

Pusc on wspomnit dziewuszku prastuju,
I uslyszyt, kak ana pajot,
/Pusc on ziemlu bierieżot radnuju
A ljubow Katiusza sbierieżot./x2

Rascwietali jabloni i gruszy,
Paplyli tumany nad riekoj;
/Wychadzila na bierieg Katiusza,
Na wysokij bierieg na krutoj./x2


Katiusza jest radziecką piosenką żołnierską o dziewczynie o imieniu Katiusza tęskniącej do ukochanego, który jest daleko. Została skomponowana w 1938 r. przez Matwieja Blantera, a tekst napisał Michaił Isakowski. Nie jest więc piosenką ludową. Jej premierowe wykonanie miało miejsce 27 listopada 1938 r. w Sali Kolumnowej Moskiewskiego Domu Związkowego, zaśpiewała ją wówczas Walentyna Batiszczewa. Melodia „Katiuszy” stanowiła inspirację dla partyzantów włoskich i greckich w okresie wojny, a tekst przetłumaczono mniej lub bardziej dokładnie na wiele języków świata.

Na melodię „Katiuszy” śpiewana jest także włoska piosenka „Fischia il vento”.

Die Moorsoldaten

Die Moorsoldaten

słowa: Johann Esser i Wolfgang Langhoff
muzyka: Rudi Goguel
1933

[Em]Wohin auch das Auge blicket
[Am]Moor und [Em]Heide [H7]nur ring[Em]sum
[G]Vogelsang uns nie erquicket
[Am]Eichen [Em]stehen [H7]kahl und [Em]krumm

Wir [G]sind die Moorsol[D]daten
Und [Em]ziehen mit dem [H7]Spaten ins [Em]Moor/x2

Hier in dieser öden Heide
Ist das Lager aufgebaut
Wo wir fern von jeder Freude
Hinter Stacheldraht verstaut

Wir sind die Moorsoldaten
Und ziehen mit dem Spaten ins Moor/x2

Morgens ziehen die Kolonnen
In das Moor zur Arbeit hin

Graben bei dem Brand der Sonne
Doch zur Heimat steht ihr Sinn

Wir sind die Moorsoldaten
Und ziehen mit dem Spaten ins Moor/x2

Auf und nieder geh’n die Posten
Keiner, keiner kann hindurch!
Flucht wird nur das Leben kosten
Vierfach ist umzäunt die Burg

Wir sind die Moorsoldaten
Und ziehen mit dem Spaten ins Moor/x2

Doch für uns gibt es kein Klagen
Ewig kann’s nicht Winter sein!
Einmal werden froh wir sagen:
Heimat du bist wieder mein!

Dann zieh’n die Moorsoldaten
Nicht mehr mit dem Spaten ins Moor
Dann zieh’n die Moorsoldaten
Nicht mehr mit dem Spaten ins Moor


Utwór napisany przez górnika Johanna Essera oraz aktora i reżysera Wolfganga Langhoffa w 1933 r. Muzykę do tekstu stworzył kupiec Rudi Goguel, a premiera miała miejsce 27 sierpnia 1933 r. w obozie KL Börgermoor obok Papenburga. Odśpiewało ją wówczas 16 więźniów, w większości byłych członków chóru robotniczego z Solingen. Dwa dni później władze obozu zakazały śpiewania tego utworu, jednak sami strażnicy prowadzący więźniów do pracy domagali się, aby to robiono. Obóz w Börgermoor został utworzony dla przeciwników nazistowskiego reżimu, a więźniowie byli zmuszani do uprawy torfowisk (bagien) za pomocą prostych narzędzi, np. szpadli.

Tekst utworu mówi o codzienności więźniów ze szpadlami i monotonni ich pracy oraz tęsknocie za wolnością. Poprzez zwolnionych lub przeniesionych więźniów szybko rozprzestrzenił się nie tylko w Niemczech, ale i w wielu innych państwach. W Londynie w 1935 r. usłyszał go kompozytor Hanns Eisler. Przearanżował on nieco melodię dla śpiewaka Ernsta Buscha, który w czasie wojny domowej w Hiszpanii przyłączył się do Brigadas Internacionales, przez co pieśń stała się jeszcze bardziej znana na arenie międzynarodowej.

Na melodię „Die Moorsoldaten” śpiewana jest także francuska piosenka „L’Hymne des femmes”.

L’Hymne des Femmes

L’Hymne des femmes

słowa: aut. niezn.
muzyka: Rudi Goguel

(Na melodię piosenki „Die Moorsoldaten”)

[Em]Nous qui sommes sans passé, les femmes
[Am]Nous qui n’[Em]avons [H7]pas d’hist[Em]oire
[G]Depuis la nuit des temps, les femmes
[Am]Nous sommes [Em]le con[H7]tinent [Em]noir.

Le[G]vons-nous femmes esc[D]laves
Et [Em]brisons nos en[H7]traves
De[Em]bout, de[Em]bout!

Asservies, humiliées, les femmes
Achetées, vendues, violées
Dans toutes les maisons, les femmes
Hors du monde reléguées.

Levons-nous femmes esclaves…

Seules dans notre malheur, les femmes
L’une de l’autre ignorée
Ils nous ont divisées, les femmes
Et de nos soeurs séparées.

Levons-nous femmes esclaves…

Le temps de la colère, les femmes
Notre temps, est arrivé
Connaissons notre force, les femmes
Découvrons-nous des milliers !

Levons-nous femmes esclaves…

Reconnaissons-nous, les femmes
Parlons-nous, regardons-nous,
Ensemble, on nous opprime, les femmes
Ensemble, Révoltons-nous!

Levons-nous femmes esclaves
Et brisons nos entraves
Debout, debout!

Levons-nous femmes esclaves
Et jouissons sans entraves
Debout, debout, debout!


Tradycyjna piosenka feministyczna, której melodia bazuje na niemieckim Die Moorsoldaten, we Francji znanym jako Le Chant des déportés. Znana z wykonania feministycznej grupy muzyczno-teatralnej Compagnie Jolie Môme powstałej w 1983 r.

L’Internationale (Międzynarodówka po francusku)

L’Internationale

(Francuska wersja „Międzynarodówki”)

słowa: Eugène Pottier, 1871
muzyka: Pierre De Geyter, 1888

[G7]De[C]bout, les damnés de la [F]terre
De[G7]bout, les forçats de la [C]faim [G7]
La [C]raison tonne en son cra[F]tère,
C’est [G7]l’éruption de la [C]faim.
Du pas[G]séééé [D7]faisons table [G]rase,
Foule esc[D7]lave, debout, de[G]bout
Le [G7]monde va changer de [C]base,
Nous ne [G]sommes rien, [D7]soyons [G]tout. [G7]

C’est la [C]lutte fi[F]nale;
Groupons [G7]nous et de[C]main [G7]
L’In[C]ter[G7]nationa[Am]le
Se[F]ra le [D]genre hu[G]main/x2

Il n’est pas de sauveurs suprêmes
Ni Dieu, ni César, ni Tribun,
Producteurs, sauvons-nous nous-mêmes
Décrétons le salut commun.
Pour que le voleur rende gorge,
Pour tirer l’esprit du cachot,
Soufflons nous-mêmes notre forge,
Battons le fer tant qu’il est chaud.

C’est la lutte finale…/x2

L’État comprime et la Loi triche,
L’impôt saigne le malheureux;
Nul devoir ne s’impose au riche;
Le droit du pauvre est un mot creux
C’est assez languir en tutelle,
L’Égalité veut d’autres lois;
„Pas de droits sans devoirs, dit-elle
Égaux pas de devoirs sans droits.”

C’est la lutte finale…/x2

Hideux dans leur apothéose,
Les rois de la mine et du rail
Ont-ils jamais fait autre chose
Que dévaliser le travail?
Dans les coffres-forts de la banque
Ce qu’il a crée s’est fondu,
En décrétant qu’on le lui rende,
Le peuple ne veut que son dû.

C’est la lutte finale…/x2

Les rois nous saoulaient de fumée,
Paix entre nous, guerre aux Tyrans
Appliquons la grève aux armées,
Crosse en l’air et rompons les rangs!
S’ils s’obstinent ces cannibales
A faire de nous des héros,
Ils sauront bientôt que nos balles
Sont pour nos propres généraux.

C’est la lutte finale…/x2

Ouvriers, paysans, nous sommes
Le grand parti des travailleurs,
La terre n’appartient qu’aux hommes,
L’oisif ira loger ailleurs.
Combien de nos chairs se repaissent!
Mais si les corbeaux, les vautours,
Un de ces matins disparaissent,
Le soleil brillera toujours.

C’est la lutte finale…/x2


Międzynarodówka to chyba najbardziej znana pieśń socjalistyczna. Pochodzi z Francji i przez pierwsze 17 lat śpiewana była do melodii Marsylianki: tekst w 1871 roku napisał jeden z przywódców Komuny Paryskiej, Eugène Pottier, a w 1888 roku obecną melodię skomponował muzyk-amator, Pierre De Geyter.

W jakim języku chcesz śpiewać Międzynarodówkę? W śpiewniku mamy też wersję polską (z akordami), wersję angielską, hiszpańską, rosyjską i włoską. (Kliknij tag „Międzynarodówka”).